سنین 6-2 سالگی: لازم است کودکان بیشتر در فعالیتهای شادیآور و فرحبخش شرکت كنند. در این سن كودك، توانایی شرکت در ورزشهای سازمانیافته مانند فوتبال را ندارد زیرا توانایی حرکتی و تعادلی کامل نیست و محدوده توجه او محدود است.
مهارتهایی مانند دویدن،
پریدن و شنا را میتوان به کودک آموزش داد. در این سن، ورزش باید با حداقل
آموزش باشد و از ایجاد رقابت و مسابقه بین کودکان جلوگیری شود. هدف اصلی
باید لذت بردن از ورزش باشد.
سنین 10-6 سالگی:
گرچه بهبود تعادل و حرکت بهدست آمده اما هنوز هماهنگی لازم بین دست و چشم
بهوجود نیامده است بنابراین کودک میتواند بهطور محدود به ورزشهای
سازمانیافته بپردازد. ورزشهایی مانند ژیمناستیک، شنا، تنیس برای کودک
مناسب است. در این سن تاکید بر آموزش تکنیک است و باید به رقابت و مسابقه
کمتر اهمیت داده شود.
سنین 12-10 سالگی: سطح شعور
و فهم و توانایی یادگیری، تعادلی و حرکتی کودک افزایش مییابد و میتواند
حرکتهای پیچیده و تکنیک و تاکتیک را یاد بگیرد و در ورزشهای سازمانیافته
و برخوردی شرکت كند. ورزشهایی مانند والیبال، بیسبال، فوتبال و
دوچرخهسواری برای این سنین مناسب هستند.
در
باشگاهها تمرین با وزنههای کوچک ایرادی ندارد ولی ورزشهایی مانند
وزنهبرداری و پاورلیفتینگ برای کودکان ممنوع است. بدنسازی با وزنه باید
بعد از سن بلوغ آن هم همواره تحتنظر مربی انجام گیرد. ورزشهای پربرخورد و
تماسی مانند بوکس، کشتی، هاکی و پاورلیفتینگ بهتر است بعد از 15 سالگی
شروع شوند ولی بهطور کلی میتوان گفت مناسب بودن شدت و نوع ورزش را
رضایتمندی کودک و لذت بردن او تعیین میکند. علاوه بر این، ورزش تاثیری بر
سن بلوغ ندارد مگر در دخترانی که رژیم غذایی شدید گرفته باشند و والدین
نباید از این بابت نگران باشند.
منبع :سلامت