خانه خشتی: اهل رفسنجان است؛ روزگارش خوب است؛ تکه نانی؛ و خدایی که در این نزدیکیست.
خودش میگوید: «رفسنجانیام اما در پاریز متولد شدهام؛ 28 سال دارم و در شُرف تأهل هستم.»
ادامه میدهد: «همه کارهای مغازه را با عشق انجام میدهم و خدا را شکر که به کسی متکی نیستم.»
امیر
12 سال است که با یک دست کار میکند و برای مردم نان می پزد؛ او بر اثر
تصادف به این معلولیت دچار شده و علاوه بر دست، از ناحیه پا هم مشکل دارد.
از دوندگیهایش برای گرفتن مقرری بهزیستی که مبلغ آن از 40 یا 50 هزار تومان در سال هم تجاوز نمیکند، میگوید و از جشن عروسیاش که در پیش است.
حکایت امیر پور امینایی همچنان باقیست اما اگر صدایش به گوش کسی نمیرسد و دستی یاریگر او نیست، در عمل نشان داد که یک دست صدا دارد.
آفتاب